Początki DJ-ki
Oto krótka historia powstania didżejskiego miksera. Był rok 1971, kiedy to nowojorski DJ, Francis Grasso, opracował rewolucyjny sposób odtwarzania następujących po sobie kawałków. Francis Grasso żył w latach 1949-2001, był DJ-em w znanym nowojorskim klubie The Sanctuary, mieszczącym się na Manhattanie. By scharakteryzować atmosferę rodzącej się wtedy nowojorskiej sceny oraz postać tego niezwykłego człowieka warto dodać, że Francis Grasso był dobrym przyjacielem Jimiego Hendrixa, Lizy Minelli, Calvina Kleina oraz Andy Warhola; był nawet przez pewien czas zaręczony z jednym z króliczków Playboya.
Pierwszy DJ
Francis Grasso nie był usatysfakcjonowany z odgrywania roli tradycyjnie przypisywanej didżejowi, polegającej na zapowiadaniu przez mikrofon serii dobrze wszystkim znanych płyt. Zamiast zapowiadać tytuły płyt, a następnie je odtwarzać, postanowił on mieszać utwory z różnych płyt, wykorzystując do tego celu kilka gramofonów. Grasso pojął, że moc należała do niego, a nie do nagrań, pragnął manipulować tancerzami poprzez odpowiednie programowanie i sekwencjonowanie utworów. Wszędzie tam, gdzie było to możliwe, próbował robić gładkie przejścia pomiędzy poszczególnymi utworami, dopasowując do siebie w utworach miejsca o podobnym brzmieniu na płytach, między innymi z muzyką funky, soul i rock. Aby to osiągnąć, próbował specjalną techniką puszczać w ruch płyty, z których utwory miały być zmiksowane przy wykorzystaniu słuchawek kontroli dźwięku. Miał on tylko jeden problem, a mianowicie brakowało mu odpowiedniego sprzętu, który nadawałby się do tego celu.
Popularyzacja
Jednak zasługa spopularyzowania tego wynalazku przypadła w udziale innemu nowojorskiemu inżynierowi dźwięku, Rudyemu Bozakowi. Swoją zawodową karierę Bozak rozpoczął jeszcze w latach trzydziestych XX wieku jako projektant głośników, pracując dla firmy Allen & Bradley wytwarzającej wysokiej jakości sprzęt muzyczny. W połowie lat sześćdziesiątych Bozak zaczął wytwarzać miksery dźwięku, których pierwotnym zadaniem było wzmacnianie muzyki w czasie występów orkiestr. W miarę upływu czasu Bozak stanął w 1971 roku przed zadaniem zaprojektowania swojego pierwszego miksera didżejskiego. Bozak zwrócił się z prośbą o radę do już wspomnianego Alexa Rosnera oraz innego inżyniera dźwięku, Richarda Longa. Poprosił również o pomoc czołowych nowojorskich didżejów i ich postulaty oraz cenne uwagi uwzględnił w swoim pionierskim mikserze. W ten sposób narodził się mikser noszący nazwę CMA-10-2 DL. W przeciwieństwie do Rosie, skonstruowanej przez Rosnera dla Francisa Grasso, mikser Bozaka nie został wyposażony w suwaki, czyli tłumiki. Zamiast nich pojawiły się pokrętła, typowe dla jego wcześniejszych mikserów. Bozak w swoim nowym urządzeniu dodał jeszcze potencjometry do regulowania tonów wysokich i niskich oraz potencjometr balansu, rozdzielający dźwięki na prawy i lewy kanał, co pozwoliło didżejom lepiej sprawować kontrolę nad muzyką. Tak narodziła się trwająca do tej pory historia miksera didżejskiego.
Niestety, w owych czasach nie było na rynku takiego urządzenia, więc Francis Grasso zwrócił się o pomoc do swojego przyjaciela Alexa Rosnera. Poprosił on inżyniera dźwięku, żeby stworzył urządzenie, za pomocą którego mógłby zaprezentować swoją technikę miksowania płyt w nowojorskim klubie Heven, w którym regularnie występował. Wówczas Rosner zbudował prymitywny mikser, któremu nadał imię Rosie. To pionierskie urządzenie miało trzy wyjścia dla trzech gramofonów, suwakowe potencjometry (które później nazwano tłumikami nastawnymi), pozwalające zmieniać natężenie dźwięku dopływającego z każdego źródła. Mikser Rosie posiadał również możliwość słuchania muzyki z płyt jeszcze przed przełączeniem danego gramofonu na głośniki. W ten sposób Alex Rosner zbudował pierwszy na świecie mikser DJ – ski.
Autor: Łukasz Kasza
Zespół Alfa DJ’s Center